تاثیر سیلی‌مارین در درمان دیابت نوع II: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور

مقدمه: سیلی‌مارین به عنوان احیا کننده رادیکال‌های آزاد و پایدارکننده غشای سلولی، ترشح انسولین را، بدون بالا رفتن قند خون کاهش می‌دهد. این تاثیر توأم در درمان هیپرگلیسمی همراه با هیپرانسولینمی در دیابت نوع II ‌ مفید می‌باشد. هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات آنتی‌اکسیدان سیلی‌مارین و سایر اثرات ناشناخته آن بر دیابت نوع2 می‌باشد. روش تحقیق: 60 بیمار مبتلا به دیابت تیپ II در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری به مدت 4 ماه تحت درمان با سیلی‌مارین و دارونما قرار گرفتند. گروه اول علاوه بر داروهای خوراکی معمول خود، روزانه 600 میلی‌گرم از عصاره سیلی‌مارین منقسم به سه دوز و گروه دوم دارونما دریافت کردند. در شروع و انتهای مطالعه گلوکز ناشتای خون، انسولین سرم، HbA1c، ALP، SGOT و SGPT اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: در گروه سیلی‌مارین میزان گلوکز ناشتا، از mg/dl 96 ± 155 در ابتدی مطالعه به mg/dl 39 ± 133 در انتهای مطالعه کاهش پیدا کرد (001/0=p). در حالی‌که میزان گلوکز در دارونما از46 ± 166به میزان 46 ± 188 افزایش پیدا کرد. میزان HbA1c در گروه سیلی مارین از 01/2±82/7 به میزان 05/1 ± 78/6 کاهش پیدا کرد و این میزان کاهش معنی‌دار بود (001/0=p). در گروه دارونما HbA1c از 88/1 ± 29/8 به میزان 16/2 ± 45/9 افزایش پیدا کرد (0001/0 p=). میزان SGOT (008/0=p) و SGPT (0001/0=p) به طور معنی‌دار در گروه سیلی‌مارین کاهش پیدا کردند. میزان سرمی انسولین، میزان فشار خون و وزن بیماران نیز کاهش پیدا کردند که البته از نظر آماری معنی‌دار نبودند. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که سیلی‌مارین در درمان دیابت تیپ II در کاهش قند خون و HbA1c مفید است. مکانیسم اثر سیلی‌مارین احتمالاً به علت اثرات آنتی‌اکسیداتیو، کاهش لیپوپراکسیداسیون غشای سلولی و شاید مکانیسم‌های ناشناخته دیگر باشد.